موسیقی سازماندهی صدا در زمان است

مجادله

هنرهای تجسمی سازماندهی رنگها و خطوط در فضا هستند؛
تئاتر اما سازماندهی کنشهای انسانی در زمان و مکان است
تئاتر بازنمایی- و نه بازتولید - واقعیت اجتماعی است

صحنه یا نمایشنامه ای که تئاتر مجادله عرضه می کند

ضرورتاً موقعیت سرکوبی را نشان می دهد که شخصیت اصلی آن نمی داند چگونه علیه آن مبارزه کند، و شکست می خورد.

«تماشا- بازیگران » دعوت می شوند جایگزین شخصیت اصلی شوند و نه بر صندلی تماشاگر، بلکه روی صحنه همه موقعیتها، ایده ها و راهبردهای ممکن را بازی کنند.

دیگر بازیگران با هر مداخله ای که روبه رو می شوند، واکنشهای شخصیتهای شان را بداهه سازی می کنند، بدین ترتیب امکان تحلیلی صادقانه از احتمالات واقعیِ به کارگیری آن پیشنهادها در زندگی واقعی را ایجاد می کنند. همه «تماشا-بازیگران» از حق یکسانی برای مداخله و اجرای ایده های شان برخوردارند. تئاتر مجادله تمرینی جمعی برای زندگی واقعی است.
Spect-Actor: تماشاگر تئاتر شورایی است که به بازیگر تبدیل می شود؛
منظور نقش مشارکتی مخاطب تئاتر شورایی است که هم شامل بحث و تأمل نظری می شود و هم مداخله فعالانه.
تئاتر شورایی به تماشاگر منفعل نمی اندیشد، بوال حتی بر درگیری بالقوه ی کسانی که مشارکت جسمانی نمی کنند تأکید دارد، و بر این واقعیت که آنها حداقل باید دست به انتخاب بزنند.