این گروه همواره در صدد است تا با بهره گیری از تکنیکهای هفتگانه تئاتر شورایی در راستای «مردمی کردن»، «دوسویه کردن» و «کاربردی کردن» هنر تئاتر در ایران گام بردارد.

اعتقاد گروه بر آن است که روشهای تئاتر شورایی باید به سالم ترین و پاک ترین شکل ممکن به دست صاحبان اصلی اش، یعنی مردم، سپرده شود. چرا که مردم با اجرای این شیوه ها می توانند توان ارتباطی خود را تقویت کنند، «اجتماعات محلی» خود را فعال نمایند و به صلح آمیزترین شکل ممکن دغدغه ها و مطالبات خود را با مسئولین وقت در میان بگذارند: در یک کلام می توانند دموکراسی را با ابزارهای دموکراتیک تمرین نمایند.

از این رو لازم است که این هنر صلح آمیز به دست تسهیلگرانی ترویج پیدا کند که به دنبال شهرت، رقابت یا تجارت نیستند، بلکه از افراد و سازمانهای خیّری که به فلسفه و روش این نوع تئاتر باور دارند، حمایت می گیرند تا فنون و راهبردهای آن را به رایگان در اختیار مردم بگذارند. زیرا وقتی همۀ اجتماعات - به طور همسان و بدون تبعیض مالی - جذب و درگیر این نوع تئاتر شوند، عدالت اجتماعی، اندیشگری انتقادی، صلح و همبستگی و «فرهنگ گفت و گو» به معنای واقعی کلمه همه گیر و نهادینه خواهد شد.

تئاتر شورایی باید در جاهایی ترویج گردد که هنر در آن «خرید و فروش» نمی شود: در اجتماعات محلی و با حضور فعالانۀ زنان بی سرپرست، دختران آسیب دیده، کودکان کار، معلولان، بیکار ماندگان، کارگران، زندانیان، دانش آموزان مدارس دولتی و تمام اقشار بی صدا و حاشیه ای ...

«تئاتر شورایی تهران» به دنبال آن است که با دادن فرصت همزمان فکر و عمل به مخاطبان خود، مصداقی برای «شرایط ایده آل گفتگو» دست و پا کند تا بلکه از این رهگذار، ارتباط یکسویه و آمرانه میان اجراگران و تماشاگران، معلمان و شاگردان، والدین و فرزندان، مردان و زنان، و نهایتاً مردم و مسئولان به گفت و گویی سالم و سازنده بدل شود.

گروه «تئاتر شورایی تهران» طی ده سال اخیر اجراها، طرحها، پروژه ها و کارگاههای متعددی را در تهران و بیش از بیست استان کشور برگزار کرده، حضور و ارتباط بین المللی خود را همچنان حفظ نموده و مجموعه تجارب و آموزه های خود را در سه دفتر با نام «تئاتر شورایی» به چاپ رسانده است.